De keiharde realiteit
Blijf op de hoogte en volg Anouk
22 Maart 2018 | Oeganda, Kampala
En dan zit de laatste werkweek er bijna op! Nog 1 kort ochtendje op mijn project en dan nog snel kijken op het project van 2 andere meiden en dan is het klaar! Zo raar!
Afgelopen week was een week waarin ik de keiharde realiteit van dit mooie land heb ervaren. Natuurlijk had ik armoede gezien en natuurlijk ben ik dankbaar dat ik niet in de omstandigheden van deze mensen woon, maar deze week werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt.
Dinsdag hoorde ik van de nurse dat er een meisje van onze school in het ziekenhuis lag en dat ze op bezoek wou gaan, ik mocht mee! Natuurlijk wilde ik dat en 3 uur later dan afgesproken waren we onderweg. Dom van mij, maar ik had mij helemaal niet bedacht dat dit best heftig kon zijn. Toen we daar aan kwamen lagen er ongelofelijk veel mensen in 1 ruimte, geen privacy en er gebeurde van alles, kinderen lagen tussen de volwassenen en de 1 was er nog slechter aan toe dan de ander. In het ziekenhuis hier wordt alleen de echte basiszorg gegeven, de familie doet de rest, zoals zorgen voor het eten. Maarja, bedden zijn er niet voor deze mensen, dus ligt de familie ónder het bed van de patiënt, gewoon op de grond.
Was ik net van de eerste schok bekomen, wilde de nurse mij meenemen naar de echte kinderafdeling. En voor ik kon protesteren stond ik in een ruimte met huilende kinderen, veel te kleine baby's, een kind dat bijna stikte en ouders die de wanhoop nabij waren. Dat hakte erin! En toen we daarna ook nog langs de wachtrij gingen werd ik helemaal gek van het woord mzungu (blanke) en werd ik zo vaak aangeraakt dat ik niet wist hoe snel ik weg moest komen.
En ohja! Het meisje waarvoor we kwamen was de dag ervoor naar huis gegaan, haar ouders konden niet langer het ziekenhuisgeld betalen. Hoe wanhopig moet je zijn, je zieke kind mee naar huis moeten nemen, simpelweg omdat het geld op is...
De dag erna was ik weer een beetje bijgekomen en was het wereld downsyndroom dag. Met 11 kindjes gingen we naar een luxe hotel waar zij een leuke dag kregen en wij met de ouders een informatieve ochtend over het syndroom van down. Ik zat naast een mama van een jongetje van mijn school en zij verteld dat de meeste mannen weggaan bij hun vrouw als ze horen dat hun kind het syndroom van down heeft. Dat duurt hier vaak best lang, deze moeder wist het pas na 5 maanden! Ze zag wel dat er iets was,maar had geen idee wat. Ik vroeg haar of het niet verschrikkelijk zwaar was om in je eentje voor je gehandicapte kind te zorgen, te werken voor het schoolgeld en er ook nog te zijn voor je andere kinderen. Ze zei dat het heel erg zwaar was. Er is hier gewoon nog zo weinig bekend over dit syndroom!
Al met al een leuke,maar indrukwekkende week. Ik heb weer genoten van de kinderen, de lieve oegandese mensen, maar ik ben deze week wel weer even bewust geworden van het feit dat wij zo ongelofelijk dankbaar mogen zijn dat wij in Nederland wonen! Wat hebben wij het toch goed!
Liefs,
Anouk
Afgelopen week was een week waarin ik de keiharde realiteit van dit mooie land heb ervaren. Natuurlijk had ik armoede gezien en natuurlijk ben ik dankbaar dat ik niet in de omstandigheden van deze mensen woon, maar deze week werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt.
Dinsdag hoorde ik van de nurse dat er een meisje van onze school in het ziekenhuis lag en dat ze op bezoek wou gaan, ik mocht mee! Natuurlijk wilde ik dat en 3 uur later dan afgesproken waren we onderweg. Dom van mij, maar ik had mij helemaal niet bedacht dat dit best heftig kon zijn. Toen we daar aan kwamen lagen er ongelofelijk veel mensen in 1 ruimte, geen privacy en er gebeurde van alles, kinderen lagen tussen de volwassenen en de 1 was er nog slechter aan toe dan de ander. In het ziekenhuis hier wordt alleen de echte basiszorg gegeven, de familie doet de rest, zoals zorgen voor het eten. Maarja, bedden zijn er niet voor deze mensen, dus ligt de familie ónder het bed van de patiënt, gewoon op de grond.
Was ik net van de eerste schok bekomen, wilde de nurse mij meenemen naar de echte kinderafdeling. En voor ik kon protesteren stond ik in een ruimte met huilende kinderen, veel te kleine baby's, een kind dat bijna stikte en ouders die de wanhoop nabij waren. Dat hakte erin! En toen we daarna ook nog langs de wachtrij gingen werd ik helemaal gek van het woord mzungu (blanke) en werd ik zo vaak aangeraakt dat ik niet wist hoe snel ik weg moest komen.
En ohja! Het meisje waarvoor we kwamen was de dag ervoor naar huis gegaan, haar ouders konden niet langer het ziekenhuisgeld betalen. Hoe wanhopig moet je zijn, je zieke kind mee naar huis moeten nemen, simpelweg omdat het geld op is...
De dag erna was ik weer een beetje bijgekomen en was het wereld downsyndroom dag. Met 11 kindjes gingen we naar een luxe hotel waar zij een leuke dag kregen en wij met de ouders een informatieve ochtend over het syndroom van down. Ik zat naast een mama van een jongetje van mijn school en zij verteld dat de meeste mannen weggaan bij hun vrouw als ze horen dat hun kind het syndroom van down heeft. Dat duurt hier vaak best lang, deze moeder wist het pas na 5 maanden! Ze zag wel dat er iets was,maar had geen idee wat. Ik vroeg haar of het niet verschrikkelijk zwaar was om in je eentje voor je gehandicapte kind te zorgen, te werken voor het schoolgeld en er ook nog te zijn voor je andere kinderen. Ze zei dat het heel erg zwaar was. Er is hier gewoon nog zo weinig bekend over dit syndroom!
Al met al een leuke,maar indrukwekkende week. Ik heb weer genoten van de kinderen, de lieve oegandese mensen, maar ik ben deze week wel weer even bewust geworden van het feit dat wij zo ongelofelijk dankbaar mogen zijn dat wij in Nederland wonen! Wat hebben wij het toch goed!
Liefs,
Anouk
-
22 Maart 2018 - 16:33
Sjanet:
Lieve Anouk,
Dat zal best heftig zijn om zulke hartverscheurende dingen te zien, en te weten dat het hier allemaal veel beter is. Morgen afscheid vd kindjes daar en maandag naar het vliegveld om Stefan op te halen.
Ik ga hier aftellen .
Lieve knuffels van mij
-
22 Maart 2018 - 18:42
Lisette:
Hallo Anouk,
Poeh ja dat zal best even binnen gekomen zijn. Niet wetende wat je aan gaat treffen kun je, je er ook niet goed op voor bereiden denk ik.
We klagen wel, maar eigenlijk hebben we niets te klagen.
Groet Lisette. -
22 Maart 2018 - 19:14
Erna:
Hoi Anouk,
Ja waar blijft de tijd, zo ga je en zo is het einde alweer bijna in zicht. Als ik je blogje zo lees kan ik mij voorstellen wat voor een schrijnende situaties jij hebt gezien en ook van heel dichtbij hebt meegemaakt. En wanneer ze dan ook nog aan je zitten en "blank" hoort kan ik mij voorstellen dat je je niet fijn hebt gevoeld. Toch wel weer heel knap dat jij dit gedaan hebt en alles wat je voorbij hebt zien komen....
Op naar weer een leuk weekend, je verjaardag en natuurlijk het samen zijn met Stefan.
Wij gaan hier richting de zomertijd, Pasen en hoop ik een beetje mooi lenteweer.
Lieve groetjes van mij en de rest van de familie -
22 Maart 2018 - 19:15
Alie:
Hoi anouk
Best ingrijpend om zulke gebeurtenissen mee te maken dapper om daar te werken.
Morgen nog een dagje en dan 2weken vakantie in Oeganda met stefan
Gr.otto en Alie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
